Het woord "verbuiging" komt van het Latijnse inflectere, wat "buigen" betekent. Verbuigingen in de Engelse grammatica omvatten de genitief 's; het meervoud -s; de derde persoon enkelvoud -s; de verleden tijd -d, -ed of -t; het negatieve deeltje 'nt; -ing vormen van werkwoorden; de vergelijkende -er; en de overtreffende trap -est.
Waarom hebben talen verbuigingen?
Het voordeel van de verbuigingen is dat ze een zeer compacte manier bieden om grammaticale informatie samen met de lexicale items over te brengen. In talen met veel verbuiging, zoals het Latijn, is het heel gemakkelijk om de grammaticale relaties tussen de woorden te herkennen (bijvoorbeeld wat is het onderwerp, wat is het object van een zin).
Wat is de reden van verbuiging?
Verbuiging, voorheen flectie of toeval, in de taalkunde, de verandering in de vorm van een woord (in het Engels, meestal de toevoeging van uitgangen) om onderscheid te maken als tijd, persoon, getal, geslacht, stemming, stem en case.
Wat zijn verbuigingen in het Oudengels?
Oudengels was een taal met veel verbogenheid, wat betekent dat zelfstandige naamwoorden, voornaamwoorden, bijvoeglijke naamwoorden en determinanten verbogen werden om naamval, geslacht en getal aan te geven. Werkwoorden werden verbogen om persoon, getal, tijd en stemming aan te geven.
Wat zijn verbuigingen in een taal?
Verbuiging is het proces waarmee woorden (of zinsdelen) worden gemarkeerd voor bepaalde grammaticale kenmerken. Misschien is de meest gebruikelijke manier waarop talen deze markering bereiken, door een morfeem aan het einde van een woord toe te voegen (in welk geval dit morfeem bekend staat als een achtervoegsel).
