In 2002 toonden resultaten van het Sudbury Neutrino Observatory, bijna 2.100 meter (6.900 voet) onder de grond in de Creighton-nikkelmijn bij Sudbury, Ontario, aan dat de zonne-neutrino's veranderden hun type en dusdat het neutrino een kleine massa had. Deze resultaten losten het probleem van zonne-neutrino's op.
Wat is de oplossing voor het probleem van zonne-neutrino's?
Wat is de oplossing voor het probleem van zonne-neutrino's? De oplossing voor dit probleem is de bevinding dat neutrino's oscilleren tussen drie verschillende typen terwijl ze door de ruimte tussen de zon en de aarde reizen.
Wat is het neutrinoprobleem in de zonnefysica?
Het probleem van zonne-neutrino's, simpel gezegd, is de discrepantie die bestaat tussen de flux van neutrino's die we voorspellen dat de zon zal uitzenden op basis van helderheid en energie, versus wat we op aarde hebben gedetecteerd.
Welk zonne-neutrino-experiment bewees dat meer dan één type neutrino's werd gedetecteerd?
Ray Davis vangt zonne-neutrino's in een ondergronds experiment.
In 1989 zorgde het Kamiokande-experiment in Japan voor nog meer verwarring. De zuivere waterdetector vond meer neutrino's dan het experiment van Davis, ongeveer de helft van het voorspelde aantal. Maar er was nog de kwestie van al die ontbrekende neutrino's.
Wat is het zonne-neutrino-probleem en wat is ons huidige begrip ervan?
Het zonne-neutrino-probleembetreft een grote discrepantie tussen de flux van zonne-neutrino's zoals voorspeld op basis van de helderheid van de zon en zoals rechtstreeks gemeten. De discrepantie werd voor het eerst waargenomen in het midden van de jaren zestig en werd rond 2002 opgelost.
