Van Wikipedia, de gratis encyclopedie. Radiometrische datering, radioactieve datering of radio-isotopendatering is een techniek die wordt gebruikt om materialen zoals gesteente of koolstof te dateren, waarin sporen radioactieve onzuiverheden selectief werden opgenomen toen ze werden gevormd.
Wat is een radiometrische klok?
Om de leeftijd van een gesteente of een fossiel vast te stellen, gebruiken onderzoekers een soort klok om de datum te bepalen waarop het is gevormd. Geologen gebruiken gewoonlijk radiometrische dateringsmethoden, gebaseerd op het natuurlijke radioactieve verval van bepaalde elementen zoals kalium en koolstof, als betrouwbare klokken om oude gebeurtenissen te dateren.
Waar wordt radiometrische datering voor gebruikt?
Om de leeftijden in jaren van aardse materialen en de timing van geologische gebeurtenissen zoals opgraving en subductie te bepalen, gebruiken geologen het proces van radiometrisch verval. Geologen gebruiken deze data om de grenzen van de op de geologische tijdschaal weergegeven geologische perioden verder te definiëren.
Hoe wordt radiometrische datering uitgevoerd?
Radiometrische datering
Het is gebaseerd op een vergelijking tussen de waargenomen overvloed van een natuurlijk voorkomende radioactieve isotoop en zijn vervalproducten, met behulp van bekende vervalsnelheden. … De bekendste radiometrische dateringstechnieken zijn onder meer radiokoolstofdatering, kalium-argon-datering en uranium-looddatering.
Hoe bereken je de radiometrische leeftijd?
D=D0 + D Daarom, D=D0 + N (e λ t –1) of, voor kleine λ t, D=D0 + N λ t, Dit is de basisvergelijking voor radioactief verval die wordt gebruikt voor het bepalen van de ouderdom van gesteenten, mineralen en de isotopen zelf. D en N kunnen worden gemeten en λ is experimenteel bepaald voor bijna alle bekende onstabiele nucliden.
