Traditioneel worden chromatische aberraties in het zichtbare spectrale gebied gekwantificeerd op basis van metingen bij drie golflengten: λF=486,1 nm (blauwe Fraunhofer F-lijn van waterstof) λD=589,2 nm (oranje Fraunhofer D-lijn van natrium) λC=656,3 nm (rode Fraunhofer C-lijn van waterstof)
Hoe bereken je aberratie?
Volgens deze vergelijking geldt dat(9) W=W ∞ + n ′ aa − (sa) 2 R (1 + cos θ) , sin 2 θ=aa − (sa) 2 R 2, waarbij W de golfafwijking is ten opzichte van de referentiebol met straal R, W∞ de golfafwijking is ten opzichte van de referentiebol met oneindige straal, a=(0, δy , 0), s=(0, −sinφ, cosφ) …
Wat is de oplossing voor chromatische aberratie?
Verander je kleurenafbeelding in zwart-wit. Gebruik lenzen die zijn gemaakt van glazen met een lage dispersie, vooral die met fluoriet. Ze kunnen chromatische aberratie aanzienlijk verminderen. Om LoCA te verminderen, stop je gewoon je lens.
Wat is chromatische aberratie in de natuurkunde?
Chromatische aberratie is een fenomeen waarbij lichtstralen die door een lens gaan, zich op verschillende punten concentreren, afhankelijk van hun golflengte. Er zijn twee soorten chromatische aberratie: axiale chromatische aberratie en laterale chromatische aberratie.
Is chromatische aberratie normaal?
Chromatische aberratie (ook bekend als kleurranden of dispersie)is een veelvoorkomend probleem bij lenzen dat optreedt wanneer kleuren onjuist worden gebroken (verbogen) door de lens; dit resulteert in een mismatch op het brandpunt waar de kleuren niet combineren zoals zou moeten. Verward? Wees niet zo.
