Onomatopee kwam in het Engels terecht via het laat-Latijn en gaat uiteindelijk terug naar het Griekse onoma, wat "naam" betekent, en poiein, wat "maken" betekent. (Onoma kan worden gevonden in termen als naamkunde, wat verwijst naar de studie van eigennamen en hun oorsprong, terwijl poiein ons woorden gaf als gedicht en dichter.)
Wie heeft onomatopee uitgevonden?
Onomatopoëtische woorden klinken als wat ze beschrijven: "pop" en "crack", bijvoorbeeld. De oorsprong van onomatopee kan worden herleid tot de oude Grieken. Het woord onomatopee komt uit de Griekse taal.
Waar wordt onomatopee gevonden?
Onomatopee is een stijlfiguur waarin woorden het werkelijke geluid oproepen van het ding waarnaar ze verwijzen of beschrijven. De "boem" van een ontploffend vuurwerk, de "tik-tak" van een klok en de "ding dong" van een deurbel zijn allemaal voorbeelden van klanknabootsing.
Waarop is onomatopee gebaseerd?
Onomatopee (ook onomatopee in Amerikaans Engels), is het proces van het creëren van een woord dat fonetisch het geluid imiteert, lijkt op of suggereert dat het geluid beschrijft. Zo'n woord zelf wordt ook wel een onomatopee genoemd. Veelvoorkomende onomatopeeën zijn onder meer dierengeluiden zoals knorren, miauwen (of miauw), brullen en getjilp.
Moet onomatopee een echt woord zijn?
Onomatopee heeft ondanks zijn complexe uiterlijk en geluid eigenlijk een eenvoudige functie in de Engelse taal. Zijngedefinieerd als “de vorming van een woord, zoals koekoek, miauw, toeteren of boem, door imitatie van een geluid gemaakt door of geassocieerd met zijn referent.” Simpel gezegd, het is een woord dat klinkt als wat het betekent.
