Een symfonisch gedicht of toongedicht is een stuk orkestmuziek, meestal in één doorlopend deel, dat de inhoud van een gedicht, kort verhaal, roman, schilderij, landschap of andere bron illustreert of oproept. De Duitse term Tondichtung schijnt voor het eerst te zijn gebruikt door de componist Carl Loewe in 1828.
Hebben symfonische gedichten woorden?
In zijn esthetische doelstellingen is het symfonische gedicht in zekere zin gerelateerd aan opera. Hoewel het geen een gezongen tekst gebruikt, zoekt het, net als opera, een combinatie van muziek en drama.
Wie was de vader van het symfonisch gedicht?
Liszt componeerde 13 symfonische gedichten, waaronder werken die Orpheus, Hamlet en Prometheus auditief beschrijven. Berlioz schreef het langst populaire stuk programmamuziek toen hij een heksensabbat, mars naar het schavot en andere decors uitbeeldde in Symphonie Fantastique.
Wat is het verschil tussen een symfonisch gedicht en een ouverture?
In de jaren 1850 begon de concertouverture te worden verdrongen door het symfonische gedicht, een vorm die Franz Liszt bedacht in verschillende werken die begonnen als dramatische ouvertures. Het onderscheid tussen de twee genres was de vrijheid om de muzikale vorm te kneden volgens externe programmatische vereisten.
Welke van de volgende zijn voorbeelden van toongedichten?
10 Geweldige toongedichten
- 1- Rachmaninov: Het eiland van de doden.
- 2- Debussy: Prélude à l'après-midi d'un faune.
- 3- Sibelius: Finlandia.
- 4- Franz Liszt: Mazeppa.
- 5- Richard Strauss: Don Juan.
- 6- Antonin Dvorak: The Noon Witch.
- 7- Tsjaikovski: Romeo en Julia.
- 8- Mendelssohn: Ouverture Hebriden.
